Down sendromu ile otizm arasındaki fark nedir

Asperger Sendromu ve Otizm Arasında Ne Fark Var?

İçindekiler Show

Asperger Sendromu ve Otizm Arasındaki Farklar
Asperger Sendromu Tanımından Doğan Yanlış Anlaşılmalar
Asperger ve Otizm Aynı mı?
A Comperisen of Level Of Anxiety Hopelessness and Burnout Syndrome of Mothers Who Have Children With Diagnosis of Audism or Down Syndrome
Otizm ve Down Sendrom’lu Çocuğa Sahip Annelerin Kaygı Umutsuzluk ve Tükenmişlik Duygularının Karşılaştırılması
Otizm ve Down sendromu farkı nedir?
Down Sendromu zihinsel bir engel midir?
Otizm zihinsel engel mi?
Otizm ve otistik arasındaki fark nedir?

Asperger sendromu ile otizmi ayırt etmek zor olabilir. Otizm spektrum bozukluğu üzerine devam eden çalışmalar tanımının sürekli değişmesine neden olmaktadır. 20 yıl önce kabul edilen görüşler bugün tekrar gözden geçirilirken muhtemelen bundan 20 yıl sonra da bugün düşündüklerimiz büyük ölçüde değişmiş olacak.

Nispeten daha “yeni” bir bozukluk olan Asperger sendromu, 1944 yılında Leo Kanner’ın otizm tanımından esinlenerek Hans Asperger tarafından tanımlanmıştır. Fakat Asperger’in çalışmaları uzun yıllar İngilizce’ye çevrilmediği için dünyanın geri kalanının bu kavramla tanışması ancak 1980’lerde gerçekleşebilmiştir. 1990’lü yıllarda ise Asperger sendromu standart bir teşhis hâlini almıştır.

Yıllar içinde Asperger sendromu ya otizm spektrumu altında ya da tamamen farklı bir bozukluk olarak sınıflandırılmış ve bu sınıflandırma sürekli değişmiştir. Otizm spektrum bozukluğu altında, Asperger genellikle “yüksek fonksiyonlu” otizmin “hafif” şiddetli bir türü olarak görülmüştür. Asperger ve otizm arasında belli ortaklıklar bulunsa da bazı temel farklar ikisini birbirinden ayırmayı gerekli kılmaktadır.

asperger-otizm-farklar

Asperger Sendromu ve Otizm Arasındaki Farklar

Doğası nedeniyle Otizm Spektrum Bozukluğuna sahip çocukların IQ skorlarını test etmek ses, ışık duyarlılıklarından dolayı zor olsa da; son zamanlarda ortalama veya ortalamanın üzerinde zeka puanlarına sahip oldukları bilinmektedir.

Asperger sendromu olan kişiler genellikle otizm spektrum bozukluğunda sık sık görülen konuşma bozukluklarından ve engellerden muzdarip değildir. Deyim, şaka, ironi gibi dil inceliklerini anlamada sorun yaşasalar da Asperger sendromlu kişiler konuşma ve telaffuz konusunda zorluk çekmezler.

Ayrıca, belirtiler ve belirtilerin şiddeti Asperger sendromundan çok daha önce ortaya çıktığı için otizm spektrum bozukluğu çoğunlukla çocuklar okul çağına ulaşmadan teşhis edilir (Göz kontağı kurmama, konuşmanın gecikmesi). Ancak Asperger’den daha ziyade sosyal yaşam ve iletişim becerileri etkilendiği için çocuk okulda zorluk yaşamaya başlayana dek Asperger sendromu fark edilememektedir.

Asperger Sendromu Tanımından Doğan Yanlış Anlaşılmalar

Asperger sendromu “yüksek fonksiyonlu” otizmin “hafif” şiddetli bir türü olarak tanımlandığı için birçok kişi diğer gelişimsel bozukluklarla kıyaslandığında Asperger sendromu olan çocukların ve yetişkinlerin daha rahat bir hayat sürdüklerini varsaymaktadır. Ancak bu hatalı bir düşüncedir. Asperger sendromu olan yetişkinler ve çocuklar birçok sorunla karşı karşıya kalmaktadır. Yaşanılan sorunların büyük kısmı Asperger sendromlu kişinin sosyal durumları ya da diyalogları yanlış anlaması ve bu durumlarda karşı taraf tarafından da yanlış anlaşılmasından kaynaklanmaktadır. Asperger sendromu bulunan kişiler şakaları, kelime oyunlarını ya da iğnelemeleri anlayamazlar. Vücut dilini doğru okuyamadıkları gibi duygusuz ya da tepkisiz görünebilirler.

Dolayısıyla, Asperger sendromu bulunan kişiler “ayak uyduramadıkları” için kendilerini toplumdan soyutlayabilirler. Benzer şekilde, çevrelerindeki insanlar tarafından garip ve hatta kaba kişiler olarak algılanabilirler. Bu sosyal dışlanma anksiyete ve depresyona neden olabileceği gibi; bu durumlar da kişinin kafasının karışmasına ya da çileden çıkmasına, dolayısıyla patlamaya hazır hissetmesine yol açabilir.

Asperger ve Otizm Aynı mı?

Asperger Sendromu, 1994 yılında Amerikan Psikiyatri Birliği Ruhsal Bozuklukları Tanısal ve İstatistiksel El Kitabının (DSM) dördüncü baskısına eklendi.

Asperger, o zamanlar Otizm’den ayrı bir bozukluk olarak tanılanıyordu. Fakat, 2013 yılında DSM-V Otistik Bozukluğu, Asperger Bozukluğunu ve diğer yaygın gelişim bozukluklarını kaldırdı ve tüm bunları bir spektrumda tanılayarak Otizm Spektrum Bozukluğu’nun şemsiye teşhisi altında topladı.

Artık kullanılmasa da, bazı profesyoneller hala Asperger Bozukluğunu daha az şiddetli bir otizm olarak görüyor.

Kaynaklar:

Telling the difference between autism and Asperger’s:

https://theconversation.com/telling-the-difference-between-autism-and-aspergers-508

What is the difference between asperger’s syndrome and autism?

http://www.kennethrobersonphd.com/difference-aspergers-syndrome-autism/

Asperger’s Syndrome:

https://www.medicinenet.com/asperger_syndrome/article.htm

A Comperisen of Level Of Anxiety Hopelessness and Burnout Syndrome of Mothers Who Have Children With Diagnosis of Audism or Down Syndrome

Yıl 2009, Cilt 10, Sayı 2, 1 - 23, 01.08.2009

Kaynakça

Akkök, F. (1989). Özürlü Bir Çocuğa Sahip Anne ve Babaların Kaygı ve Endişe Düzeyini Ölçme Aracının Güvenirlik ve Geçerlik Çalışması. Psikoloji Dergisi, 23 (7), 26-39.
Bebko, J. M., Konstantareas, M. M. ve Springer, J. (1987). Parent and Professional Avaluations Of Family Stres Associated With Characteristic Of Autism. Journal of Autism Developmental Disorders, 17 (4), 565-576.
Beşikçi, H. (2000). Otistik olan ve otistik olmayan normal çocuklara sahip anne ve babaların kaygı düzeyleri ve aile yapıları. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Bitter, J. R. ve Corey, G. (2001). Family Systems Therapy. G.Corey(Ed.), Theory and Practice of Counseling and Psychotherapy içinde (s. 382-453). Pasific Grove, CA: Brooks-Cole/Wadsworth.
Çürük, N. (2008). Ankara il merkezindeki iş okullarında 1. ve 4. sınıfa devam eden
zihinsel engelli çocukların annelerinin kaygı ve sosyal destek düzeylerinin
karşılaştıkları problemlere göre incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi),
Gazi Üniversitesi/Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Davis, O. N., Carter, S. A. (2008). Parenting Stress in Mothers and Fathers of Toddlers with Autism Spectrum Disorders: Associating with Child Characteristics. Journal Autism Developmental Disorder, 38, 1278-1291.
Duman, H. (1995). Zihinsel Engelli Çocuğa Sahip Anne Babaların Kaygı Düzeylerinin Karşılaştırılarak Çocuğa Yönelik Beklentilerinin Belirlenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Dokuz Eylül Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
Durak, A. (1994). Beck Umutsuzluk Ölçeğinin Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Türk Psikoloji Dergisi, 9 (31), 1-11.
Duygun, T., Sezgin, N. ( 2003). Zihinsel Engelli ve Sağlıklı Çocuk Annelerinde, Stres Belirtileri, Stresle Başa Çıkma Tarzları ve Algılanan Sosyal Desteğin Tükenmişlik Düzeyine Olan Etkisi. Türk Psikoloji Dergisi, 18 (52), 37-52.
Erhan, G. (2005). Zihinsel Engelli Çocuğu Olan Annelerin Umutsuzluk, Karamsarlık, Sosyal Destek Algılarının ve Gelecek Planlarının İncelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi) Ankara Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Ergin. C. (1992). Doktor ve hemşirelerde tükenmişlik ve Maslach tükenmişlik ölçeğinin Uyarlanması, VII.Ulusal Psikoloji Kongresi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
Fishman, S. N., Wolf, L. (1991). The Handicapped Child: Psychological Effects of Parental, Marital, and Sibling Relationships. Pervasive Developmental Disorders, 14 (1), 199-217.
Floyd, F. J., Zmich, D. E. (1991). Marriage and Parenting Partnership: Perceptions and Interactions of Parents with Mentally Retarded and Typically Developing Children. Child Development, 62, 1434-1448.
Fortier, R. M., Wanlass, R. L. (1984). Family Crisis Following The Diagnosis of A Handicapped Child. Family Relations, 33 (1), 13-24.
Hamarta, E., Deniz, E. ve Uslu, M. (2001). Engelli çocuğu olan anne babaların umutsuzluk düzeylerinin bazı değişkenler açısından karşılaştırılmalı olarak incelenmesi. 11. Özel Eğitim Kongresi Kitapçığı, Konya.
Hodapp, M. R., Ly, M. T., Fidler, J. D. ve Ricci, A. L. (2001). Less stress, more rewarding:parenting children with down syndrome. Parenting: Scienceand Practice, 1 (4), 317-337.
Kaygusuz, E. (1993). Otistik ve Down sendromlu çocukların annelerinde depresyon ve durumluk sürekli anksiyete düzeylerinin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), İstanbul Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Kerns, A. K., Siklos, S. (2006). Assesing need for docil support in parents of children with autism and down syndrome. Journal Autism Developmental Disorder, 36, 921-933.
Konukbay, D. (2005). Engelli Çocuk Ebeveynlerinin Umutsuzluk Düzeyleri ve Problem Çözme Becerileri Arasındaki İlişki. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Gata Üniversitesi, İstanbul.
Küçüker, S. (2001). Küçük Adımlar Erken Eğitim Programı. Zihinsel Engellilere Destek Derneği Yayınları, İstanbul. s;77.
Natan, K. (2007). Zihinsel Engelli Çocuğu Olan ve Zihinsel Engelli Çocuğu Olmayan Annelerin Depresyon ve Kaygı Düzeylerinin Annelere Ait Demografik Değişkenler Açısından Değerlendirilmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Maltepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Öner, N., Le Compte, A. (1983). Durumluk Sürekli Kaygı Envanteri El Kitabı. Boğaziçi Üniversitesi Yayınları, İstanbul.
Özusta, Ş., Özkahraman,Ş. ve Çallı, F. (2006). Zihinsel Engelli Çocuğa Sahip Ailelerin Yaşadıkları Güçlüklerin İncelenmesi. Aile ve Toplum, 3 (9), 70-76.
Özusta, Ş. (1995). Çocuklar İçin Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri’nin Uyarlama, Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Hacettepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Ricci, A. L. ve Hodapp, M. R. (2003). Fathers of Children with Down’s Syndrome Versus Other Types of Intellectual Disability: Perceptions, Stress, and Involment. Journal of Intellectual Disability Research,47 (4), 273- 284.
Seber, G., Dilbaz, N., Kaptanoğlu, C. ve Tekin. D. (1993). Umutsuzluk Ölçeği Geçerlik ve Güvenirliği. Kriz Dergisi, 1(3), 139.
Şahin, N. H., Batıgün, A. D.ve Uğurtaş, S. ( 2002). Kısa Semptom Envanteri (KSE): Ergenler İçin Kullanımının Geçerlik, Güvenirlik ve Faktör Yapısı. Türk Psikiyatri Dergisi, 13 (2).
Tunalı, B. ve Power, T. G. (1993). Creating Satisfaction: A Psychological Perspective on Stress and Coping in Families of Handicapped Children. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 34 (6), 945-957.
Türkoğlu, N. (2001). Zihinsel engelli çocukların anne,baba,ve kardeşlerinin kaygı düzeylerine etki eden etmenlerin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Hacettepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Uğuz, Ş., Toros, F., İnanç, B. Y. ve Çolakkadıoğlu, O. (2004). Zihinsel ve/veya Bedensel Engelli Çocukların Annelerinin Anksiyete, Depresyon ve Stres Düzeylerinin Belirlenmesi. Klinik Psikiyatri Dergisi, 7 (42), 42-47.
Verep, S. (2005). Zihinsel Engelli Çocuğu Olan Annelere Verilen Hemşirelik Bakımının Annelerin Tükenmişliğini Azaltmaya Etkisi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Anadolu Üniversitesi, Eskişehir.

Otizm ve Down Sendrom’lu Çocuğa Sahip Annelerin Kaygı Umutsuzluk ve Tükenmişlik Duygularının Karşılaştırılması

Yıl 2009, Cilt 10, Sayı 2, 1 - 23, 01.08.2009

Banu ÇENGELCİ

Öz

Bu araştırmanın amacı Down Sendromu ve Otizm tanısı almış çocukların annelerinin yaşadığı kaygı umutsuzluk ve tükenmişlik düzeyleri arasında fark olup olmadığını normal gelişim gösteren çocuklarla karşılaştırarak incelemektir Araştırmaya 92 anne katılmıştır 33 Otizm ve 30 Down Sendromu tanısı almış 2 15 yaş aralığında toplam 63 çocuğun anneleri araştırma grubunu aynı yaş aralığında normal gelişim gösteren 29 çocuğun anneleri ise kontrol grubunu oluşturmaktadır Araştırmada Spielberger’in Kaygı Envanteri Beck’in Umutsuzluk Ölçeği ile Maslach Tükenmişlik Ölçeği ve Demografik Bilgi Anketi kullanılmıştır Analiz sonuçlarına göre annelerin tükenmişlik kaygı ya da umutsuzluk düzeylerini çocuğun engel durumundan çok bazı demografik değişkenlerin etkilediği görülmüştür

Kaynakça

Akkök, F. (1989). Özürlü Bir Çocuğa Sahip Anne ve Babaların Kaygı ve Endişe Düzeyini Ölçme Aracının Güvenirlik ve Geçerlik Çalışması. Psikoloji Dergisi, 23 (7), 26-39.
Bebko, J. M., Konstantareas, M. M. ve Springer, J. (1987). Parent and Professional Avaluations Of Family Stres Associated With Characteristic Of Autism. Journal of Autism Developmental Disorders, 17 (4), 565-576.
Beşikçi, H. (2000). Otistik olan ve otistik olmayan normal çocuklara sahip anne ve babaların kaygı düzeyleri ve aile yapıları. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). İstanbul Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Bitter, J. R. ve Corey, G. (2001). Family Systems Therapy. G.Corey(Ed.), Theory and Practice of Counseling and Psychotherapy içinde (s. 382-453). Pasific Grove, CA: Brooks-Cole/Wadsworth.
Çürük, N. (2008). Ankara il merkezindeki iş okullarında 1. ve 4. sınıfa devam eden
zihinsel engelli çocukların annelerinin kaygı ve sosyal destek düzeylerinin
karşılaştıkları problemlere göre incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi),
Gazi Üniversitesi/Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Ankara.
Davis, O. N., Carter, S. A. (2008). Parenting Stress in Mothers and Fathers of Toddlers with Autism Spectrum Disorders: Associating with Child Characteristics. Journal Autism Developmental Disorder, 38, 1278-1291.
Duman, H. (1995). Zihinsel Engelli Çocuğa Sahip Anne Babaların Kaygı Düzeylerinin Karşılaştırılarak Çocuğa Yönelik Beklentilerinin Belirlenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Dokuz Eylül Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İzmir.
Durak, A. (1994). Beck Umutsuzluk Ölçeğinin Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. Türk Psikoloji Dergisi, 9 (31), 1-11.
Duygun, T., Sezgin, N. ( 2003). Zihinsel Engelli ve Sağlıklı Çocuk Annelerinde, Stres Belirtileri, Stresle Başa Çıkma Tarzları ve Algılanan Sosyal Desteğin Tükenmişlik Düzeyine Olan Etkisi. Türk Psikoloji Dergisi, 18 (52), 37-52.
Erhan, G. (2005). Zihinsel Engelli Çocuğu Olan Annelerin Umutsuzluk, Karamsarlık, Sosyal Destek Algılarının ve Gelecek Planlarının İncelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi) Ankara Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Ergin. C. (1992). Doktor ve hemşirelerde tükenmişlik ve Maslach tükenmişlik ölçeğinin Uyarlanması, VII.Ulusal Psikoloji Kongresi, Hacettepe Üniversitesi, Ankara.
Fishman, S. N., Wolf, L. (1991). The Handicapped Child: Psychological Effects of Parental, Marital, and Sibling Relationships. Pervasive Developmental Disorders, 14 (1), 199-217.
Floyd, F. J., Zmich, D. E. (1991). Marriage and Parenting Partnership: Perceptions and Interactions of Parents with Mentally Retarded and Typically Developing Children. Child Development, 62, 1434-1448.
Fortier, R. M., Wanlass, R. L. (1984). Family Crisis Following The Diagnosis of A Handicapped Child. Family Relations, 33 (1), 13-24.
Hamarta, E., Deniz, E. ve Uslu, M. (2001). Engelli çocuğu olan anne babaların umutsuzluk düzeylerinin bazı değişkenler açısından karşılaştırılmalı olarak incelenmesi. 11. Özel Eğitim Kongresi Kitapçığı, Konya.
Hodapp, M. R., Ly, M. T., Fidler, J. D. ve Ricci, A. L. (2001). Less stress, more rewarding:parenting children with down syndrome. Parenting: Scienceand Practice, 1 (4), 317-337.
Kaygusuz, E. (1993). Otistik ve Down sendromlu çocukların annelerinde depresyon ve durumluk sürekli anksiyete düzeylerinin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), İstanbul Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Kerns, A. K., Siklos, S. (2006). Assesing need for docil support in parents of children with autism and down syndrome. Journal Autism Developmental Disorder, 36, 921-933.
Konukbay, D. (2005). Engelli Çocuk Ebeveynlerinin Umutsuzluk Düzeyleri ve Problem Çözme Becerileri Arasındaki İlişki. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Gata Üniversitesi, İstanbul.
Küçüker, S. (2001). Küçük Adımlar Erken Eğitim Programı. Zihinsel Engellilere Destek Derneği Yayınları, İstanbul. s;77.
Natan, K. (2007). Zihinsel Engelli Çocuğu Olan ve Zihinsel Engelli Çocuğu Olmayan Annelerin Depresyon ve Kaygı Düzeylerinin Annelere Ait Demografik Değişkenler Açısından Değerlendirilmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi), Maltepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Öner, N., Le Compte, A. (1983). Durumluk Sürekli Kaygı Envanteri El Kitabı. Boğaziçi Üniversitesi Yayınları, İstanbul.
Özusta, Ş., Özkahraman,Ş. ve Çallı, F. (2006). Zihinsel Engelli Çocuğa Sahip Ailelerin Yaşadıkları Güçlüklerin İncelenmesi. Aile ve Toplum, 3 (9), 70-76.
Özusta, Ş. (1995). Çocuklar İçin Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri’nin Uyarlama, Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Hacettepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Ricci, A. L. ve Hodapp, M. R. (2003). Fathers of Children with Down’s Syndrome Versus Other Types of Intellectual Disability: Perceptions, Stress, and Involment. Journal of Intellectual Disability Research,47 (4), 273- 284.
Seber, G., Dilbaz, N., Kaptanoğlu, C. ve Tekin. D. (1993). Umutsuzluk Ölçeği Geçerlik ve Güvenirliği. Kriz Dergisi, 1(3), 139.
Şahin, N. H., Batıgün, A. D.ve Uğurtaş, S. ( 2002). Kısa Semptom Envanteri (KSE): Ergenler İçin Kullanımının Geçerlik, Güvenirlik ve Faktör Yapısı. Türk Psikiyatri Dergisi, 13 (2).
Tunalı, B. ve Power, T. G. (1993). Creating Satisfaction: A Psychological Perspective on Stress and Coping in Families of Handicapped Children. Journal of Child Psychology and Psychiatry, 34 (6), 945-957.
Türkoğlu, N. (2001). Zihinsel engelli çocukların anne,baba,ve kardeşlerinin kaygı düzeylerine etki eden etmenlerin incelenmesi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Hacettepe Üniversitesi/Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Uğuz, Ş., Toros, F., İnanç, B. Y. ve Çolakkadıoğlu, O. (2004). Zihinsel ve/veya Bedensel Engelli Çocukların Annelerinin Anksiyete, Depresyon ve Stres Düzeylerinin Belirlenmesi. Klinik Psikiyatri Dergisi, 7 (42), 42-47.
Verep, S. (2005). Zihinsel Engelli Çocuğu Olan Annelere Verilen Hemşirelik Bakımının Annelerin Tükenmişliğini Azaltmaya Etkisi. (Yayınlanmamış yüksek lisans tezi). Anadolu Üniversitesi, Eskişehir.

Otizm ve Down sendromu farkı nedir?

1- Otizm rahatsızlığına sahip çocuklarda fiziki olarak belirgin özellikler görülmez iken, Down Sendromlu çocuklar kısa boylu, çekik gözlü, yassı kafalı ve ince dudaklıdır. 2- Otizmli çocuklar davranış bozukluklarını daha sık gösterirken, Down Sendromlu çocuklar daha kolay iletişim kurabilirler.

Down Sendromu zihinsel bir engel midir?

Down sendromu, çoğunlukla zihinsel engelle birlikte görülen bir kromozom bozukluğudur. Kromozom bozukluğu organ sistemlerini de (kalp problemleri, işitme yetersizlikleri vb.) etkilemektedir.

Otizm zihinsel engel mi?

Otizmin beyindeki sinir bağlantılarıyla ilgili nörolojik bir rahatsızlık olduğunu ifade eden Ülker, otizmlilerin zihinsel engel olmadığını şu örnekle anlattı: ''İngiltere'de Stephen Wiltshire isimli ve 'canlı kamera' lakaplı otizmli birisi var.

Otizm ve otistik arasındaki fark nedir?

Otistik kişileri tanımlamak için kullanılan birçok davranış özelliği vardır ama genellikle hiçbir otistikte bu özelliklerin hepsi aynı anda görülmez. Otizm, bir hastalık olarak değil, gelişimsel bir sendrom olarak tanımlanır.